Biz Dahi En Başta Ona Başlarız

Rahman ve Rahim olan Allah’ın adıyla… O anda gördüm ilk kez o gözleri…İlk yaratıldığım anda…Bana böyle bakan,beni böyle yakan…O kadar güzeldi ki o gözler bakamadım başka tarafa.Daha yeni doğmuş çocuk saflığında olan ruhum ne bilsin,Daha yeni açılmış gözlerim nasıl görsün bu kara yakamozları da beni yaratanın yarattığını…Hiç ayırmadım,ayıramadım,bilmiyorum belki de ayırmak istemedim gözlerimi. Bir ses duyuldu sonra.Yüce bir ses,büyük bir ses,kağıda,kaleme,söze sığmayan;herkesi titreten,yeri göğü inleten,sanki kendini zorla dinleten bir ses…`Ben sizin Rabbinizim,şahitlik ediyor musunuz?` dedi.`Bela` dedim gözlerimi gözlerden ayırmadan.Evet dedim yani.Ne bileyim yeryüzündeki en büyük belanın aşk olduğunu ve ne bileyim aşkın başıma ta o zaman bela olduğunu ve ne bileyim Kalubela’da göreceğim herkesi yalan dünyada da göreceğimi.Eğer böyle olacağını bilseydim hiç olmamış olmayı dilerdim.Eğer böyle olacağını bilseydim daha çok aşk ile dolmayı;aşk ile açılıp aşk ile solmayı dilerdim. Gün gibi aydınlık güneş gibi parlak Kays ,gecelerin karanlık kraliçesi Leyla’nın kara gözlerini dünyada görüp tanıdığında,gözü kapalı karanlığa daldığında,Mecnun olduğunda ailesi Kabe’ye götürür onu.Allah’a dua etsin karanlıkta kaybettiği aklını bulsun diye…Mecnun her şeyin farkında ve hiçbir şeyin yokluğunda koyar başını Kabe’nin eşiğine ve yalvarır Allah’a:Allah’ım aşkımı arttır...Bende dua ediyorum:Allah’ın beni bir kefede,Mecnun’u bir kefede tarttır.Biliyorum ki Mecnun aslında hiç kimse,yalnızca adı var.Bende gerçek aşık istidadı var. Tam bilmiyorum,tam anlayamıyorum hala neyi,kimi,niye sevdiğimi.Bir gayret içindeyim.Hani Aşk’ı Hüsn’e ulaştıran gayret.Nemrud’un bile görmediği bir ateş içimde şimdi.Aşkı sembolleştirmek istemiyorum.Sanki içimde kaynayan bir mahşer var.Bu mahşer birde annelerin kalbinde kaynar.Yün örerken pencere kenarlarında ya da kapı önlerinde çamaşır sererken alırlarya okul dönüşü trafik kazasında can veren yavrularının acı haberini;hani tutuşurya Çukurova gibi mümbid yürekleri…Tutuştum işte bende. Yine de bilmiyorum içimi neyin kanattığını,beni neyin ağlattığını.Anlıyorum biraz da olsa beni kimin neden yarattığını.Belki benim içimde de Mevlana gibi,Yunus gibi,Mansur gibi Allah aşkı var.Körpe bedenim,tutsak ruhum bunu ayan beyan söyleyemiyor onlar gibi. Hala bilmiyorum gidip de Allah’ın yarattığı bir insan evladı insana niye tutulur ki insan?Nurun rengi beyaz dururken bir çift kara halkaya niye vurulur ki insan?Arıyorum sebepleri.Tam bulamasam da birkaç sonuç var elimde.Sonuçlar sebeplere gebe,sebepler sonuçlara…Yumurta tavuk misali,yine sebepler ve sonuçlar.Sonsuz üstü sonsuz kadar sebep ve sonuç…Elimde ne var şimdi?Allah’ın yarattığı akılla Allah’ı anlamaya çalışan bir beyin,içten içe yanan bir beden,belki karışık kafamı biraz da olsa dağıtan bir sigara sefası ve ağuşunu açmış beni bekleyen alemlerin Mustafa’sı… Her şeyi biliyorum aslında.Her şeyin sonu son.Sonumu da biliyorum:Denizler tutuşturulduğunda,dağlar yürütüldüğünde,yıldızlar semadan bir bir döküldüğünde üstümüze,yer başka gök başka olduğunda,sallanıp çalkalandığında uçsuz bucaksız sema,hani ne oluyor bu yere dediğinde insan,hani biz ateşin etrafını sarmış pervaneler gibi olduğumuzda,kalplerde gizlenen ortaya döküldüğü zaman;biliyorum benim kalbimde çıkacak yerinden.Yalan söyleyemeyecek yalan bu kadar alışık kalbim o aşina sesin karşısında.`Niye Allah dururken yarattığını sevdin.`denilecek.Kalbim kem küm edecek:`Gözler` diyecek,`Gözlerin yüzünden oldu her şey.Onlar baktı,onlar beni de yaktı.Onlardadır suç.`. Gözler de koruyacaklar kendilerini `Bizim görevimiz,yaratılış gayemiz görmek`diyecekler.Kalp tam kurtulmuşken sanık sandalyesinden gözlerin şahitliğiyle itiraf edecek:`İçimdeki azgın devi rüzgarlara attım,gözlerle günah işlemenin zevkini tattım.` Ezeli ve ebedi olmayan,her şeyi bilen ve gören Allah:`Şüphesiz ki gözler kör olmaz,ancak sinelerdeki kalpler kör olur…` demişti ya Hacc Suresinde… Uzun olmadığını canım yandığında anladığım cennet uzaklaşırken,yanacak her şeyim hiçte lüzumsuz olmayan cehennemde.
Kimsesiz hiç kimse yok herkesin var bir kimsesi
Kimsesiz kaldım yetiş Kimsesizler Kimsesi…